Pulp Fiction podcast | Listen online for free

Available Episodes

5 of 91

Sonny boy: Ο Αλ Πατσίνο με τα δικά του λόγια
Γεννήθηκε στη φτώχεια, μεγάλωσε στο σκληρό Νότιο Μπρονξ στα χρόνια του πολέμου, στερήθηκε τον πατέρα, αγάπησε τη μητέρα του, ανακάλυψε την αγάπη της γιαγιάς του που τον φιλοξένησε μωρό, μόχθησε, έφαγε τα μούτρα του, θριάμβευσε, χρεωκόπησε, αναστήθηκε, πέρασε στη σφαίρα του μύθου, δηλώνει «ανεπίδεκτος μαθήσεως, ανένταχτος και καθωσπρέπει αλήτης», αλλά δεν ξέχασε τι ακριβώς ερωτεύτηκε μια βραδιά πάνω σε ένα θεατρικό σανίδι. Κυρίως, δεν έχει πάψει να το λατρεύει. Για την πρώτη φορά που, σε μια στιγμή επιφοίτησης, συνειδητοποίησε πως ο προορισμός του είναι το να είναι ηθοποιός, λέει: «Ανακάλυψα πως υπάρχει κάτι περισσότερο μέσα μου, αισθανόμουν ότι ανήκω σε έναν ολόκληρο κόσμο, κι όχι μόνο σε ένα μέρος. Τι είναι αυτό αναρωτήθηκα; Μοιάζει σαν να απογειώνομαι. Ναι, επιτέλους. Είναι εκεί, μπορώ να απλώσω τα χέρια μου και να το αγγίξω. Είναι εκεί και τώρα ξέρω ότι μπορώ να το φτάσω, σκέφτηκα. Και ξαφνικά εκείνη τη στιγμή, ήμουν οικουμενικός. Ήξερα ότι μετά από αυτό δεν θα ανησυχούσα. Έτρωγα δεν έτρωγα. Έβγαζα δεν έβγαζα λεφτά. Γινόμουν δεν γινόμουν διάσημος».Αυτό που μάλλον αγνοούν ακόμη και οι φαν του, είναι πως ο Πατσίνο είχε καθιερωθεί στο θέατρο, πριν βγει μπροστά στην κάμερα. Τα Τόνι τον είχαν επισημάνει και κέρδισε ένα που παραλίγο να του πάρει τα μυαλά. Έμελλε να πάρει και δεύτερο, το 1977, στο απόγειο της φήμης του. Ακόμη και για αυτή τη φήμη, ο Πατσίνο υιοθέτησε νωρίς ένα αγαπημένο του ρητό: ότι η δόξα αποτελεί διαστροφή του ανθρώπινου ενστίκτου της ανάγκης για προσοχή και αναγνώριση. Πρόσεχε πάντα πώς θα κάνει τάκλιν στη διασημότητα, αλλά απέτυχε, ευτυχώς για εμάς, και δυστυχώς για εκείνον. Με αφορμή την αυτοβιογραφία του κορυφαίου σταρ του Χόλιγουντ, που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, με τον τίτλο «Sonny boy. Η επίσημη αυτοβιογραφία», από τις εκδόσεις KeyBooks (σε μετάφραση Κατερίνας Μποσινάκη) και τη νέα ταινία όπου πρωταγωνιστεί, το «Η Ιεροτελεστία» (The Ritual), σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Μίντελ, που θα παιχτεί στις ελληνικές αίθουσες από τις 12 Ιουνίου, ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος ανατρέχει στον βίο και την καριέρα του Αλ Πατσίνο, μέσα από τη δική του αφήγηση.
--------
19:07
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»
Ο Φαίδωνας Παπαμιχαήλ είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διευθυντές φωτογραφίας και σκηνοθέτη με λαμπρή διεθνή καριέρα, εντυπωσιακές συνεργασίες και φιλμογραφία γεμάτη αστέρες. Γεννημένος στην Αθήνα και μεγαλωμένος στο Μόναχο, ο Παπαμιχαήλ μεγάλωσε με ταινίες του John Wayne και spaghetti westerns, μέχρι που τον μάγεψε η φωτογραφία του Ραούλ Κουτάρ στο Le Mépris του Jean-Luc Godard. Στη δεκαετία του ’80, με αφορμή μια πρόσκληση του θείου του, John Cassavetes, βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, δίπλα στον πολυπράγμονα πατέρα του, σκηνογράφο, και πολύ σύντομα περνά πίσω από την κάμερα — απόφαση που τελικά παραβίασε την υπόσχεση που κάποτε έδωσε στη μητέρα του. Μόνιμος συνεργάτης του Τζέιμς Μάνγκολντ και του Αλεξάντερ Πέιν, με πάνω από 40 ταινίες στο ενεργητικό του, παραμένει ένας από τους πλέον περιζήτητους διευθυντές φωτογραφίας στο Χόλιγουντ. Ξέρει να φωτίζει διακριτικά αλλά ουσιαστικά τα μεγαλύτερα ονόματα της βιομηχανίας — από την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Νίκολας Κέιτζ, μέχρι την Κέιτ Μπλάνσετ, τον στενό του φίλο Τζορτζ Κλούνεϊ, και πιο πρόσφατα τον Σον Πεν στο Daddio. Χειρίζεται με άνεση τόσο το αναλογικό όσο και το ψηφιακό μέσο, υπηρετώντας πάντα την αφήγηση και το σκηνοθετικό όραμα — είτε πρόκειται για σκηνές δράσης όπως στο Ford v Ferrari, είτε για την ποιητική ησυχία του Nebraska. Έχει προταθεί δύο φορές για Όσκαρ και έξι για το βραβείο της Ένωσης Αμερικανών Διευθυντών Φωτογραφίας. Πρόσφατα ξεχώρισε ξανά με τη δουλειά του στο A Complete Unknown, καταγράφοντας τη ζωή ενός ακόμη εμβληματικού μουσικού, μετά το Walk the Line, με τρόπο που σέβεται απόλυτα την αυτοσυγκέντρωση των ηθοποιών και την αλήθεια της σκηνής. Αφορμή για τη συνάντησή του με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο είναι η έκτη του σκηνοθετική απόπειρα, τη νέα ταινία μυθοπλασίας Όταν το Φως Πέφτει, που γυρίστηκε στην Ανάβυσσο, και βγαίνει στους κινηματογράφους σήμερα 8 Μαΐου 2025.
--------
51:00
Γιατί το «Adolescence» έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο;
Η σειρά «Adolescence» δεν είναι απλώς ένα καλοφτιαγμένο αστυνομικό δράμα· είναι μια ωμή απεικόνιση της σύγχρονης εφηβείας και των σκοτεινών διαδρομών που μπορεί να ακολουθήσει. Η σκηνοθεσία της, με τα συνεχόμενα μονοπλάνα και την αίσθηση αμεσότητας, τοποθετεί τον θεατή στο κέντρο της δράσης, δημιουργώντας μια σχεδόν κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Όμως, δεν είναι μόνο η τεχνική δεξιοτεχνία που την έκανε παγκόσμιο φαινόμενο. Η σειρά αγγίζει βαθιά ριζωμένες κοινωνικές ανησυχίες: την τοξική αρρενωπότητα, που τροφοδοτείται από διαδικτυακές κοινότητες, τη ριζοσπαστικοποίηση των νέων μέσα από τα social media και τον αόρατο, αλλά πανίσχυρο, διαδικτυακό εκφοβισμό. Οι γονείς βλέπουν σε αυτήν έναν εφιάλτη που παραμονεύει στα δωμάτια των παιδιών τους, πίσω από τις οθόνες. Είναι αυτή η κοινωνική διάσταση που προκάλεσε έντονες συζητήσεις και έκανε την «Adolescence» κάτι παραπάνω από μια απλή σειρά—μια πολιτισμική εμπειρία.
--------
13:48
Ψυχαναλύοντας το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς
Ο Ντέιβιντ Λιντς είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους και αινιγματικούς σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου. Η φιλμογραφία του χαρακτηρίζεται από ονειρική λογική, σουρεαλιστικές εικόνες, βαθιά υπαρξιακά θέματα και έναν μοναδικό συνδυασμό τρόμου και ομορφιάς.Μια σειρά από αφιερώματα και ειδικές προβολές της φιλμογραφίας του Nτέβιντ Λιντς έγιναν sold out στις αθηναϊκές αίθουσες με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του σπουδαίου Αμερικανού σκηνοθέτη. O Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος επιχειρεί με τον ψυχίατρο, δραματοθεραπευτή και σκηνοθέτη Στέλιο Κρασανάκη μια προσέγγιση από ψυχαναλυτική σκοπιά αφού τα έργα του σκηνοθέτη αποκαλύπτουν πλούσιες αναφορές στο ασυνείδητο, τους φόβους, τις επιθυμίες και τις διαταραχές της ανθρώπινης ψυχής.
--------
58:58
Όσκαρ 2025: Μια χρονιά χωρίς φαβορί
Δυο αγρίως διαφορετικά μιούζικαλ, η «Emilia Pérez» και το «Wicked», προηγούνται στην κούρσα των φετινών Όσκαρ, με 13 και 10 υποψηφιότητες αντίστοιχα. Από κοντά, επίσης με 10, το «Brutalist»γίνεται καταλυτικός διεκδικητής για τα κορυφαία βραβεία, σε μια χρονιά χωρίς ορατά φαβορί, με αντίθεση με το «Οπενχάιμερ» και τα «Πάντα Όλα» που σάρωσαν στις προηγούμενες τελετές με 7 αγαλματίδια. Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος και ο Αλέξανδρος Διακοσάββας επισημαίνουν τα δυνατά ονόματα και τις ηχηρές παραλείψεις, και αναλύουν το πνεύμα των φετινών υποψηφιοτήτων στις βασικές κατηγορίες, συζητώντας τις πιθανότητες που έχουν οι άλλες ταινίες με σημαντική παρουσία, όπως το «Κονκλάβιο» και το «A Complete Uknown», καθώς και τις ενδεχόμενες ανατροπές, με δεδομένες τις αντιρρήσεις γύρω από την ανάπτυξη του τρανς χαρακτήρα της Κάρλα Σοφία Γκασκόν ως Εμίλια Πέρεζ και τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης στο «Brutalist».
--------
1:18:07