Hello Zdrowie Podcasty

„Kryzys psychiczny to jest część człowieka" – mówi Maria Peszek w najnowszym odcinku podcastu „All Inclusive”. W bardzo szczerej rozmowie z Ane Piżl opowiada o tym, w jaki sposób sama wyszła z „najstraszliwszego i najczarniejszego momentu”, jakim było załamanie nerwowe i ataki paniki. „Można być w totalnej czarnej d*pie, a potem szczęśliwą i spełnioną osobą. Absolutnie kluczową rzeczą jest sięgnięcie po pomoc”.W rozmowie nie brakuje też dużej dawki ciepła i humoru. Są wspomnienia z domu pełnego gejów i lesbijek zamiast niań, opowieści o partnerze, który woli cień niż reflektory, refleksje nad stosunkiem do ciała, nagości, ale też wyznania o tym, jak wygląda życie artysty, który jednocześnie próbuje dbać o siebie i sprostać oczekiwaniom.To rozmowa o zdrowiu psychicznym, przetrwaniu, granicach, miłości i o tym, że czasem największą odwagą jest powiedzieć: „Stop. Muszę zająć się sobą”.Jeśli czujesz, że sam_a zmagasz się z problemami natury psychicznej, nie czekaj, zadzwoń na numer:  800 702 222. Centrum Wsparcia dla Osób Dorosłych w Kryzysie Psychicznym działa za darmo, całodobowo, 7 dni w tygodniu. Również gdy widzisz, że ktoś z twoich bliskich jest w trudnej sytuacji, zachęć, go, by skorzystał z pomocy i nie bój się rozmawiać. Bezpośrednie pytanie, czy ktoś planuje odebrać sobie życie, może zmniejszyć ryzyko samo***stwa.

Piecza zastępcza to nie adopcja, ale może być dla dziecka szansą na bliskość, bezpieczeństwo i nowy początek. - Nie trzeba być superbohaterem, by pomóc. Wystarczy mieć serce i czas - przekonuje Marta Verjans, która pracuje w Warszawskim Centrum Pomocy Rodzinie i sama jest „ciocią”, czyli osobą zaprzyjaźnioną dwóch chłopców z placówki opiekuńczo-wychowawczej.W rozmowie z prawniczką Marzeną Pilarz-Herzyk opowiada o tym, kto może zostać rodziną zastępczą, jakie wsparcie czeka na rodziców i dzieci, czym piecza różni się od adopcji i jak naprawdę wyglądają dziś domy dziecka w Polsce. Z tego odcinka „PoPrawnych Pogadanek” dowiesz się też, jak zostać osobą zaprzyjaźnioną i dlaczego jedno popołudnie tygodniowo może zmienić czyjeś życie.

Dlaczego dziś wydaje nam się, że osób LGBTQ+ jest nagle „więcej niż kiedyś”? Czy naprawdę „kiedyś ich nie było”, czy może po prostu żyły w cieniu – niewidoczne, zastraszone, wypchnięte z pamięci i historii? W pierwszym odcinku podcastu „All Inclusive” razem z historyczką Joanną Ostrowską rozbrajamy tę wątpliwość, która pojawia się w głowach wielu osób.- Zielona Góra, lata trzydzieste, osoba, która nazywała siebie Georgette, prowadziła owszem to życie w męskim ubraniu, ale było też to życie w damskim ubraniu, które było najważniejsze. Agnes, jako żona, jak najbardziej to akceptowała, wręcz to wspierała, i żyły razem i wyprawiały się na spacery jako damy. Miały też psa Cezara i dwie córki. Co więcej, w swojej małej introligatorni w Zielonej Górze drukowały pismo dla osób trans wydawane przez Hell Knabe – opowiada historyczka Joanna Ostrowska. – Jeżeli ktoś myśli, że kiedyś tego nie było, to chcę zwrócić uwagę, że dzisiaj nie mamy pisma dla osób trans drukowanego w żadnej introligatorni – podsumowuje gorzko prowadzący podcast „All Inclusive” Ane Piżl, twórca projektów równościowych, w sieci znany jako @ane_ratownica.W tej rozmowie Joanna Ostrowska pokazuje, że queerowe życie istniało zawsze: w plotkach rodzinnych, w ukrytych barach, w przewodnikach po lesbijskich lokalach Berlina z lat 20. czy 30., w międzywojennych historiach osób trans i niebinarnych, w odwadze tych, którzy ryzykowali bezpieczeństwem, żeby być widoczni.To rozmowa o pamięci, widoczności i o tym, że historia nie jest heteronormatywna – te historie po prostu zostały schowane.

„Zawsze twardo mówię tym klientkom: to jest choroba. To jest choroba, która ma normalny kod ICD-10, na którą można dostać zwolnienie” – podkreśla w najnowszym odcinku PoPrawnych Pogadanek prawniczka Marzena Pilarz-Herzyk. Zgadza się z nią jej gościni Joanna Caffo, psycholożka pracująca z osobami z doświadczeniem niepłodności, dodaje jednak, że to choroba, której się wstydzimy, między innymi dlatego, że jest związana z życiem intymnym.Jest też drugi powód, dlaczego o chorowaniu na niepłodność tak niechętnie się mówi znajomym czy współpracownikom. „To bardzo dotyka naszego poczucia własnej wartości. Wiele kobiet utożsamia: ‘jestem mniej kobieca, kiedy nie jestem mamą’, ale panom też zdarza im się czuć: ‘jestem mniej męski, gdy nie jestem ojcem’.W tym odcinku PoPrawnych Pogadanek usłyszysz nie tylko o tym, że niepłodności nie warto się wstydzić, ale również o innych aspektach jej leczenia i dobrego funkcjonowania w związku i w pracy, kiedy to leczenie trwa. Dowiesz się między innymi:- dlaczego warto mówić, że niepłodność leczą rodzice, nawet jeśli problem medycznie jest po jednej stronie;- czy informować pracodawcę o tym, że leczysz niepłodność;- dlaczego mężczyźni w związku, w którym leczy się niepłodność, czują czasem, że stracili nie tylko dziecko, ale i partnerkę;- dlaczego mówi się, że leczenie niepłodności to długi bieg i warto równomiernie rozkładać siły;- czy opłaca się zmieniać pracę, kiedy staracie się o dziecko;- oraz kiedy w procedurze in-vitro warto pomyśleć o zarodkach, które nie zostaną wykorzystane.

– Pacjentki często nie wiedzą, jakie konsekwencje niesie dla nich cięcie cesarskie. A niesie dla nich konsekwencje na całe życie. I to nie jest tylko blizna na skórze – mówi lekarz Michał Strus, specjalista położnictwa i ginekologii. W rozmowie z prawniczką Marzeną Pilarz-Herzyk tłumaczy, dlaczego w polskim prawie nie istnieje coś takiego jak cięcie cesarskie „na życzenie”, jak wygląda proces podejmowania decyzji o operacji i co oznacza z medycznego punktu widzenia.Ten odcinek „PoPrawnych Pogadanek” to rzetelna rozmowa o wielu aspektach związanych z cięciem cesarskim, która pomoże zrozumieć, że jest to często nieprzewidywalna operacja na dwóch życiach, a nie fanaberia czy „droga na skróty”. Poruszamy też temat kontaktu skóra do skóry po cesarskim cięciu, obecności partnera przy operacji, istoty edukacji przedporodowej i tego, jaką moc ma w szpitalu słowo „dziękuję”.